قرار اول

امروز دیدمش، بالاخره، برای بار اولین بار... 

به سختی رسیدم، تقریبا ناامید از رسیدن... 

لبخند به لب، تند و کمی دستپاچه سعی می کرد هم با مهمونش صحبت کنه و هم غذا رو حاضر کنه... 

من خسته از سفر پر پیچ و خمش... 

اون خسته از خوب نخوابیدن شب قبل و دنبال مواد لازم غذا گشتنش...

ولی هیچکدوم خسته نشدیم از با هم بودن، حرف زدن، سوال پرسیدن تا خود گرگ و میش... 

سفره پر بار دانشجوییش... 

بعد از سالهای سال، بالاخره یکی رو دیدم که احساس آرامش میده... 

دستاش رو گرفتم، کوچیک و ظریف مثل خودش... خواستم بغلش کنم یه دل سیر ببوسم، ترسیدم بترسه... 

برق چشماش توی تاریکی اتاق... 

کش رفتن بالش و هیچی نگفتنش...

کل کل کردنا و همه چی گفتنش...

خندیدناش با چشمای قرمز غرق خوابش... 

من و چک لیست سفرش... 

صبحونه درست کردن دم رفتنش...

ساده دلی... 

دل پاکی... 

خودم بر می گردم، دلم نه...