دیروز سر کروتو (Sir Kroto)، برنده جایزه نوبل شیمی 1996 برای چند تا سخنرانی کوچیک و بزرگ به دانشگاه ما اومد، خوب به الطبع من هم هیجان داشتم که از نزدیک ببینمش نه فقط به خاطر اینکه نانو ذرات کربنی که یه جورایی به موضوع پژوهشی من مربوطه رو کشف کرده، بلکه کلا کنجکاو بودم ببینم این آدم هفتاد و اندی ساله که جایزه نوبل رو هم گرفته الان با چه انگیزه ای داره زندگی می کنه!
به اتفاق دوستم کمی زودتر رفتیم به محلی که قرار بود سرکروتو بیاد و سعی کردم از وقت استفاده کنم و از ویکی پدیا یک مقدار اطلاعات در موردش بگیرم که دیدم خودش 20 دقیقه قبل از جلسه اومد که لپ تاپش رو به سیستم نمایش وصل کنه! به ما سلامی کرد و لبخندی زد در حالیکه من چشمام روی لغت athiest (به معنی "کسی که منکر خداست") در صفحه ویکی پدیاش گیر کرده بود! (همین کافی بود که هنوز نشناخته برای راحت طلبی ذهنی بهش یه برچسب بدم!)
در طول صحبتش میزان سرزندگی و هیجانش در کنار سن و سالش و تصور این که احتمالا این دفعه چند صدمی هست که راجع به این موضوع صحبت می کنه من رو متعجب می کرد. گرچه به دلیل تعداد زیاد اسلایدها و زمان محدود خیلی از اسلایدها رو بسیار سریع رد می کرد.
در مجموع و جدای از خاطرات جالبی که از دوران کاریش تعریف کرد دو نکته توجه من رو جلب کرد:
- یکی این که این انسان با کوله باری از تجربه الان داره وقتش صرف ارتقا کیفیت آموزش در سطوح مختلف می کنه. عکس هاش از سفرهاش به کشورهای مختلف و آموزش ریاضی به بچه های دبستانی تحسین برانگیز بودن. به گمانم اون هم این رو فهمیده که آموزش الان مهمترین مشکل بشره!
- در طول صحبتش خانم نسبتا مسنی که در ردیف دوم بود توجه ام رو جلب کرد. برای من که اکثر اساتید دانشگاه که در زمینه های نزدیک به من کار می کنند رو می شناسم قیافه ناآشنایی داشت، و توجه اش به سخنران و تک تک اسلایدها من رو بیشتر کنجکاو می کرد که ببینم این خانم کیه! و من جواب سوالم رو در اسلاید آخر یافتم، اون خانم کسی نبود جز همسر سر کروتو! سر کروتو از اون در اسلاید آخر تشکر ویژه ای کرد، از اینکه از سال 1963 تا الان در کنارش بود. نمی دونم اسم این رو می شه "عشق" گذاشت یا نه، ولی هرچی که هست تحسین برانگیزه!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر